De oude diëten van de vroege mens waren rijker aan planten dan verwacht. • Earth.com

Het beeld van een met een speer zwaaiende mammoetjager is misschien wel het klassieke symbool van de vroege mens, maar het wordt duidelijk dat de werkelijkheid veel minder door vlees geobsedeerd was. Een nieuwe studie heeft het idee omvergeworpen dat het bij onze voorouders allemaal om de jacht op hun dieet ging.

Het blijkt dat Noord-Afrikaanse jager-verzamelaars, lang voordat iemand eraan dacht om tarwe te planten, verrassend bekwame plantenkoks waren geworden. Ze lieten hun baby’s zelfs kennismaken met de natuur met gepureerde noten en bessen, waardoor ons beeld van prehistorisch ouderschap volledig veranderde.

De opmerkelijke studie werd uitgevoerd door een internationaal team van wetenschappers van het Max Planck Instituut voor Evolutionaire Antropologie (Leipzig, Duitsland), Géoscience et Environnement Toulouse (Toulouse, Frankrijk) en het Institut National des Sciences de l’Archéologie et du Patrimoine (Rabat). , Marokko),

Iberomaurusiërs en hun oude diëten

De mensen in dit onderzoek staan ​​bekend als de Iberomaurusiërs, die duizenden jaren geleden de Taforalt-grot in Marokko hun thuis noemden.

Tot voor kort werd aangenomen dat mensen zoals zij vooral dieren volgden en het plantenleven om hen heen negeerden. Maar door diep in hun tanden en botten te duiken, ontdekten onderzoekers dat deze grotbewoners meer op avontuurlijke alleseters leken:

Het hoofdgerecht

De Iberomaurusiërs hadden een dieet dat veel rijker was aan plantaardig materiaal dan eerder werd gedacht. Onderzoekers ontdekten een aanzienlijke afhankelijkheid van eikels, pijnboompitten en wilde peulvruchten (die vergelijkbaar zijn met de bonen en linzen die we tegenwoordig kennen). Dit duidt op een verrassend divers en goed afgerond dieet, gebaseerd op de lokale, mediterrane omgeving.

De eerste hapjes van de baby

Analyse van kinderresten wijst op een vroege introductie van vast voedsel in de Iberomaurus-bevolking. Baby’s en jonge kinderen aten waarschijnlijk eikels, pijnboompitten en peulvruchten. Deze basisproducten weerspiegelden de diëten van volwassenen, maar werden gepureerd om ze gemakkelijker door jongeren te kunnen consumeren.

“Onze bevindingen bieden niet alleen inzicht in de voedingspraktijken van pre-agrarische menselijke groepen, maar benadrukken ook de complexiteit van strategieën voor het levensonderhoud in verschillende regio’s”, zegt Zineb Moubtahij, die het onderzoek leidde.

Wetenschap achter het verrassende eeuwenoude dieet

De onderzoekers in dit onderzoek gebruikten een reeks geavanceerde analytische technieken om de voedingsgewoonten van de Iberomaurusianen bloot te leggen. Dit ging veel verder dan het traditionele onderzoek van artefacten zoals botten of gereedschap.

Isotopische analyse van tandglazuur bracht specifieke chemische kenmerken aan het licht. Deze handtekeningen zijn direct gekoppeld aan het soort voedsel dat iemand regelmatig consumeert, waardoor een gedetailleerd voedingsverslag ontstaat.

Verdere analyse van skeletresten was gericht op specifieke elementen zoals koolstof, stikstof en zwavel. De verhoudingen van deze elementen bieden inzicht in de balans van verschillende voedselbronnen in het individuele dieet.

Om een ​​breder inzicht te krijgen in de beschikbare voedselbronnen, analyseerden de wetenschappers ook de botten van dieren die in de grot waren ontdekt. Dit hielp bij het bepalen van de positie van de mens binnen het oude voedselweb en bij het identificeren van potentiële eiwitbronnen.

Een heroverweging van het label ‘jager-verzamelaar’

Decennia lang was het heersende beeld van ‘jager-verzamelaars’-samenlevingen sterk gericht op de jacht en consumptie van dieren. Deze studie betwist de traditionele opvatting dat diëten in pre-agrarische tijden voornamelijk uit vlees bestonden.

Het laat zien dat plantaardig voedsel van groot belang was. Hoewel vlees deel uitmaakte van hun dieet, onthullen de bevindingen een complexe strategie waarbij gebruik werd gemaakt van een breed scala aan hulpbronnen.

Dit nieuwe perspectief dwingt ons om een ​​aantal lang gekoesterde veronderstellingen over pre-agrarische mensen in twijfel te trekken:

• Beperkt dieet: Het idee dat jager-verzamelaars werden beperkt door een eentonig en eiwitrijk dieet, wordt ondermijnd door bewijs van een gevarieerde plantenconsumptie. Dit wijst op vindingrijkere en aanpasbare voedingspraktijken.
• Foerageervaardigheden: Het vermogen om met succes verschillende plantaardige voedingsmiddelen te identificeren, verzamelen en mogelijk te verwerken, onthult een diepere kennis van het milieu en zijn hulpbronnen dan vaak aan deze vroege gemeenschappen wordt toegeschreven.
• Overlevingsstrategieën: De nadruk op planten suggereert een breder scala aan overlevingstechnieken die door pre-agrarische mensen worden gebruikt dan alleen de jacht. Dit omvat geavanceerde foerageerstrategieën, seizoensgebonden exploitatie van hulpbronnen en mogelijk zelfs rudimentaire methoden voor het bewaren van voedsel.

Betekenis van oude diëten

Uiteindelijk benadrukt deze studie het opmerkelijke aanpassingsvermogen van vroege menselijke gemeenschappen en hun intieme relatie met hun omgeving.

Deze groepen werden niet beperkt door een gebrek aan landbouw. Ze maakten op ingenieuze wijze gebruik van de beschikbare middelen om te overleven. Deze vindingrijkheid zorgde er ook voor dat complexe sociale structuren ontstonden.

Als deze oude mensen toegang hadden tot zoveel lekker plantaardig voedsel, waarom ontstond er dan niet eerder landbouw in Noord-Afrika?

Deze ontdekking van een verrassend plantaardig dieet onder de oude Iberomaurusiërs roept een verbijsterende vraag op: als toegang tot overvloedige en diverse wilde voedselbronnen mogelijk was, waarom vond de overgang naar de landbouw dan niet eerder plaats in Noord-Afrika?

Conventionele wijsheid op zijn kop gezet

Het conventionele begrip van landbouwontwikkeling suggereert dat deze is ontstaan ​​als reactie op schaarste van hulpbronnen, bevolkingsdruk of onvoorspelbare beschikbaarheid van voedsel.

Aangenomen wordt dat deze factoren jager-verzamelaarsgroepen ertoe hebben aangezet planten en dieren te domesticeren met het oog op een grotere voedingsstabiliteit.

De bevindingen van dit onderzoek suggereren een alternatief scenario. Misschien boden de overvloedige wilde hulpbronnen van Noord-Afrika voldoende comfort en voedselzekerheid om de adoptie van arbeidsintensieve landbouw te vertragen. Foerageren en verzamelen heeft wellicht gezorgd voor een volkomen duurzame, zij het nomadische, levensstijl.

Het is ook belangrijk om rekening te houden met de potentiële impact van klimaatveranderingen. Het einde van de laatste ijstijd veroorzaakte aanzienlijke veranderingen in het milieu.

Deze veranderingen hebben mogelijk de beschikbaarheid en distributie van wilde voedselbronnen veranderd. Deze verschuiving had de druk kunnen creëren die nodig is voor de uiteindelijke overgang naar de landbouw.

Toekomstige richtingen

Deze studie benadrukt de noodzaak van een genuanceerder begrip van de factoren die hebben geleid tot de opkomst van de landbouw in verschillende delen van de wereld. Het noopt ons om een ​​aantal aspecten te onderzoeken.

Een nader onderzoek van plantenresten in Noord-Afrika zou licht kunnen werpen op de veranderende beschikbaarheid en soorten wilde voedselbronnen in de loop van de tijd en hoe deze de bestaansstrategieën kunnen hebben beïnvloed.

Het analyseren van klimaatgegevens en bewijs van veranderingen in het milieu zou kunnen uitwijzen of verschuivingen in de beschikbaarheid van hulpbronnen een rol hebben gespeeld bij de uiteindelijke adoptie van de landbouw.

Het onderzoeken van de timing en het traject van de landbouwontwikkeling in andere regio’s met rijke wilde hulpbronnen zou inzichten kunnen bieden in de unieke omstandigheden van Noord-Afrika.

Deze ontdekking fungeert als een sleutel en ontsluit een hele nieuwe wereld van prehistorische diëten in Afrika. Stel je voor wat we nog meer zouden kunnen leren over de manier waarop onze voorouders aten, de uitdagingen waarmee ze werden geconfronteerd en de verrassende manieren waarop ze zich aanpasten om te overleven. Meer studies zoals deze hebben het potentieel om hele hoofdstukken van de menselijke geschiedenis te herschrijven.

Het onderzoek is gepubliceerd in het tijdschrift Natuurecologie en evolutie.

—–

Vind je het leuk wat je leest? Abonneer u op onze nieuwsbrief voor boeiende artikelen, exclusieve inhoud en de laatste updates.

Bekijk ons ​​op EarthSnap, een gratis app aangeboden door Eric Ralls en Earth.com.

—–